The Glass Castle (2017)

Korte Inhoud
Jeannette Walls is een meisje dat opgroeit bij een groep disfunctionele nomaden met aan het hoofd Rex, een alcoholist, en Rose Mary, een artiest. Ondanks zijn alcoholverslaving leert Rex zijn kinderen te houden van alle facetten van het leven zonder enige angst. De ongebruikelijke levensstijl van de familie Walls zal zowel hun vloek als hun redding zijn om te overleven onder de meest erbarmelijke omstandigheden.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Woody Harrelson : Rex
Brie Larson : Jeannette
Ella Anderson : Young Jeannette

Regisseur :
Destin Daniel Cretton

Mijn mening

“I never built the glass castle.
No. But it was fun to plan it. “

“The Glass Castle” is een verfilming van een waargebeurd verhaal dat je met verstomming zal slaan en waarbij verbijstering zich meester van je maakt. Een film die balanceert tussen lichte komedie en ernstige dramatiek. Het is als een avontuurlijk road-movie waarbij een schijnbaar normale familie zich als nomaden van hot naar haar begeeft. Schijnbaar normaal is een understatement van jewelste want ze leiden een nogal ongewoon leventje. En dit dankzij Rex, de pater familias van de Walls’s (Woody Harrelson), die enerzijds een bloedhekel heeft aan alles wat naar kapitalisme ruikt. En anderzijds ook nog eens een ernstig alcoholprobleem heeft dat ook voor de nodige problemen zorgt. Een verslaafde man met manisch-depressieve trekken die al jaren op een plan broeit om een droomhuis te bouwen op de meest efficiënte plek (een argument dat hij telkens weer gebruikt bij de zoveelste verhuis). Deze realisatie behelst een futuristisch glazen huis. Een huis zo fragiel als de gezinsstructuur waarin Jeannette (Ella Anderson / Brie Larson) is opgegroeid.

Rex Walls is zonder twijfel een intelligent persoon maar heeft deze intelligentie nooit op een positieve manier benut. Vandaar het chaotische leven met om de haverklap een andere bestemming. Van een schamele woonst tot het overnachten onder de sterrenhemel in de woestijn. Rex en Rose Mary (Naomi Watts) zijn ouders die zich wel verantwoordelijk voelen voor het welzijn van hun kinderen, maar anderzijds die verantwoordelijkheid niet kunnen dragen. Rose Mary is een would-be kunstenares met een hippie uitstraling die Rex onvoorwaardelijk volgt en meegaat in diens illusies. Ook al beseft ze op bepaalde momenten dat ze niet bepaald een normaal leven leiden, is het toch voor haar enorm moeilijk om Rex te verlaten. Het leek er wel op alsof ze ook constant onder invloed rondliep, ook al ontbreken de aanwijzingen.

“The Glass Castle” tackelt zware thema’s zoals de opvoeding van kinderen, een verslaving en de gevolgen, het rebelleren tegen gevestigde waarden in een kapitalistische gemeenschap en psychologische kindermishandeling. Ook al voelt het soms kolderiek aan en lijkt de opzet lichtvoetig, is het geheel toch iets dat een indruk nalaat. Een familieleven waarbij goedbedoelende ouders het dagdagelijkse leven quasi onmogelijk maken. Niet dat ikzelf gelijkaardige omstandigheden heb meegemaakt. Maar het verslavingselement is iets dat me persoonlijk raakte. Het toonde op een realistische wijze hoe iemands afhankelijkheid destructief werkt en hoe moeilijk het is om zo’n proces om te keren. De wanhoop en de schuldgevoelens werden door Woody Harrelson op een treffende manier gespeeld.

Woody Harrelson speelt zijn voorname rol op een werkelijk schitterende manier. Voor mij was dit één van de betere vertolkingen tot nu toe van deze veelzijdige acteur. Brie Larson toont op een realistische wijze hoe de oudere Jeanette worstelt met haar innerlijke gevoelens. Zo was er dat kantelmoment waarop ze beseft dat ze niet thuishoort in de artificiële wereld van de vermogenden en dat de imaginaire wereld van haar vader, waar ze zo wanhopig uit wilde vluchten, een plek was waar ze toch thuis was. Iets te suikerzoet misschien maar tegelijkertijd echt ontroerend. Diegene die echter het meeste indruk maakte, was Ella Anderson als de jonge Jeannette. De interacties tussen Rex en de jonge Jeannette zorgden voor de mooiste filmmomenten. De vader met wisselende gemoedstoestanden tegenover dat kwetsbaar meisje wiens onvoorwaardelijke liefde voor haar vader onverwoestbaar is.

Ook al treedt het thema alcohol niet expliciet op de voorgrond, vind ik toch dat dit de rode draad is doorheen de hele film. De drank is de kern van de geheel ontwrichte gezinssituatie en is de aanleiding tot allerlei incidenten. Rex beseft dat dit ervoor zorgt dat zijn familie niet het reguliere leven krijgt dat ze eigenlijk verdient. En als zijn lievelingsdochter de ultieme vraag stelt om het te laten, is er die gepijnigde en door schuld doordrenkte blik. De meesten zullen dit ouderlijk gedrag afdoen als ongehoord en onverantwoord. Maar bedenk dat een alcoholverslaafde gevangen zit in een moeilijk te ontvluchten dwangpatroon waarbij hij niet echt controle heeft over zijn gedrag. Ik vrees echter dat de film niet exact weergeeft hoe de situatie was in werkelijkheid.